«چند روایت معتبر» مجموعه‌داستانی از مصطفی مستور کاری به مراتب سخت و دشوار است و نمای صورت و سیرت داستان در هم گره نمی‌خورد. نگاه داستان‌نویس ذره‌ذره پیچ‌خوردگی داستان را جان می‌دهد. شاید به مراتب درک مصطفی مستور از داستان‌نویسی معاصر درک بدیع و تازه‌ای عنوان شود. اما قبل از این هم توسط بعضی از داستان‌‌نویسان تجربه شده و نمونه‌های مشابه آن را می‌شود یافت. اما آنچه اهمیت دارد کوشش مستور در نوع روایت غیرداستانی و تربیت زبان است که انگیزه‌ای می‌شود تا مخاطب از لذت تکرار در خواندن به نویسنده‌ی «چند روایت معتبر» دست مریزاد بگوید. شخصیت دادن به اشیا و استفاده ابزاری از آن در حرکت داستان، نمودی از بازیافت زبان است.

مصطفی مستور از مصالح بی‌جان، انرژی ساطع می‌کند. گویی از اصطکاک داستانی شعله‌ای برمی‌افزود. پرسه در سیر داستانی «چند روایت معتبر» گاه لذت خواندن را چند برابر می‌کند. لذتی که در مطالعه‌ی قریب به اتفاق داستان‌های معاصر وجود دارد. هر چند به نظر می‌رسد نیروی نویسنده گاهی هرز می‌رود؛ مثل ناخدایی که کشتی گمشده‌ای را در اقیانوس می‌راند و با شتاب سعی می‌کند قوای افراد را سامان‌دهی کند. اما هر چه که زمان پیش می‌رود حس می‌کند نیرو از دست می‌دهد و گیج و حیرت‌زده به آن سو و این سو چشم می‌گرداند. اما افسوس که قوایش تحلیل می‌رود و در ذهن مخاطب سامان پیدا نمی‌کند.