نویسنده : مهدی اخوان‌لنگرودی

 

احمد شاملو در روز سه‌شنبه (19 خردادماه 1371) بعد از مطالعه این اثر خطاب به مهدی اخوان لنگرودی نوشت: «پسر نازنیم مهدی عزیز. با سلام و چاق‌سلامتی‌های معمول و وکالت تام و تمام برای ابلاغ سلام و ارادت آیدا و من به همه‌ی دوستان. کتابت را به دقت خواندم. دستت درد نکند. زحمت کشیده‌ای و مرا غرق محبت کرده‌ای. فقط دو نکته هست که لازم می‌دانم درباره‌شان توضیحاتی بدهم: ...»

 

مهدی اخوان لنگردی در این اثر، روایت خود را از ساعت 9 و 30 دقیقه چهارشنبه (29 ماه می 1991)‌ آغاز کرده است و به بیان خاطرات یک هفته‌ای خود با شاملو می‌پردازد. اخوان لنگرودی در این یک هفته به گفت‌وگو با شاملو نیز پرداخته و درباره موضوعات مختلفی از او سوال کرده است.

 

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: 

 

«وقتی پایین آمدم دیدم در اتاق پذیرایی روی کاناپه دراز کشیده چیزی مطالعه می‌کند. در گفتم: منادی عشق در خانه‌ی من؟
انگار حرف مرا در صورتم خواند. گفت: کنار من لب همین کاناپه بنشین، می‌خواهم جوابت را با ترجمه‌ی شعری از الو‌ار بدهم. گفتم: جواب مرا؟ من که چیزی نگفتم. گفت: چرا چرا... میان همه‌ی موجودات عالم فقط یک انسان است که می‌تواند بخندد. البته خنده ممکن است هزار جور معنی ضد و نقیض داشته باشد، اما فقط لبخند است که می تواند حتا صادقانه‌تر از شعر پیام جان را منتقل کند. با وجود این زلال‌ترین لبخند، لبخند اولین دیدار صبحگاهی آدم‌ها است. باور کن: هیچ سوگندی متقاعدکننده‌تر از این لبخند نیست. (چشم‌هایش را بست و خواند): «ما دو، دستادست/ همه جا خود را در خانه‌ی خویش می‌انگاریم/ زیر درخت مهربان زیر آسمان سیاه/ زیر تمامی بام‌ها کنار آتش/ در کوچه‌ی تهی در زل آفتاب/ در چشمان مبهم جمعیت/ کنار فرزانگان و دیوانگان/ میان کودک و کلان‌سالان/ عشق را نکته‌ی پوشیده‌یی نیست/ ما آشکاری مطلقیم/ عاشقان خود را در خانه‌ی ما می‌انگارند.»»