نتيجه آن ازدواج شكست‌خورده و همه اين كلنجارها شده هيچي، شده درخت بي‌ميوه، شده مرد ميانسال ابتري كه شب‌ها با پيژامه‌اي گشاد دور خانه‌اش راه مي‌رود، با اجاقش كلنجار مي‌رود و بعد براي تمدد اعصابش يك كاسه گنده آجيل شور مي‌خورد چون جايي خوانده كه آجيل مسكن اندوه است. طي همين خودشناسي‌هاي آجيلي ديگر اين را فهميده‌ام كه براي آن ماجرا، منظورم ازدواج است، آمادگي نداشتم، چه روحي و چه پولي. الآن هم ندارم. اما سال‌هاست، مشخصا از 30 به اين طرف، احساس مي‌كنم آمادگي بچه را دارم. يعني فكر مي‌كنم پدر فوق‌العاده‌اي مي‌شوم. فكر كنم بچه زندگي‌ام را هم پر كند. مادرم مي‌گويد با گربه امتحانم را پس داده‌ام و معلوم است پدر فوق‌العاده‌اي مي‌شوم. بهرام نظرش برعكس است، مثلا پريروزها گفت: «همين كه گربه‌باز شدي، خب يعني سقفت گربه بوده، ظرفيت نهايتا گربه بوده، نه بچه‌ي آدم.»