محمدحسن فرح‎بخشیان معروف به ژولیده نیشابوری در سال ۱۳۲۰ شمسی در منطقه‎ی فرح‌بخش نیشابور به دنیا آمد. کودکی و نوجوانی را در زادگاهش و در میان خانواده‎ی مذهبی‎اش گذراند. از نوجوانی علاقه به امامان و پیشوایان شیعه داشت و این علاقه را در قابل شعر بروز داد. تحصیلات را نیمه‎کاره رها کرد و راهی دیگر در پیش گرفت. در بیست و دو سالگی حادثه‎ای خطیر میسر زندگی‎اش را رقم زد:‌ در مجلس سخنرانی مشهور امام خمینی در خرداد 1342 قطعه شعری خواند و رژیم پهلوی به مکافات این عمل‎اش، به سرعت بازداشت‎اش نمود و سه سال و هشت ماه را در زندان به سر برد.

 

در زندان بود که آیت‎الله طالقانی در نخستین دیدار نام "ژولیده" را بر وی نهاد که بعدها نام مستعار و تخلص ادبی‎اش شد. به جز مدت زندان 42-45 تا پایان حکومت پهلوی دو بار دیگر به زندان افتاد که مدت این حبس‎ها بیش از شش ماه به طول نیانجامید. با پیروزی انقلاب سروده‎های او مانند دیگر سروده‎های انقلابی بر سر زبان‎ها افتاد. سرودهای انقلابی «در بهار آزادی جای شهدا خالی» و «ای شهیدان وطن پر لاله گلزار شماست» از آثار او در این دوره است. با آغاز جنگ تحمیلی وارد عرصه‎ی نبرد شد و به جبهه‎ها رفت و در میدان نبرد به مقام جانبازی نائل شد. در دهه‎های 1360 و 1370 کتاب‎ای متعددی در باره‎ی اسلام و ائمه و همچنین انقلاب و جنگ منتشر کرد. در نیمه‎ی نخست دهه‎ی 1380 آثار متعددی از وی به چاپ رسید: "ای‌ آس‍م‍ان‌ خ‍ون‌ گ‍ری‍ه‌ ک‍ن‌!"، "دلا ب‍س‍وز ک‍ه‌... اش‍ع‍ار م‍ذه‍ب‍ی"، "زی‍ارت‌ ع‍اش‍ورا ب‍ا ن‍ظم‌ و ن‍ث‍ر ف‍ارسی" (1381)، "گ‍ل‍ب‍ان‍گ‌ ع‍ش‍ق‌: غ‍زل‍ی‍ات‌" (1382)، "چ‍ه‌ ک‍ن‍م‌؟ دل‍م‌ م‍ی‌س‍وزد: اش‍ع‍ار م‍ذه‍ب‍ی‌" (1383) و "همراز با حافظ" (1384). او در 19 مهر ماه 1386 بر اثر سکته‎ی قلبی دارفانی را وداع گفت و در گلزار شهدای حسین رضا ورامین در کنار فرزند شهیدش به خاک سپرده شد.