"داستان در قالب یك طنز تلخ از دو بخش سوگ و طرب كه عملا به صورت جا به جا نوشته شده، شكل گرفته است. ماجرای كودكی كه با دید كودكانه‌ی خود، مسائل روزمره را به دید انتقاد گرفته است. این كودك كه شیفته‌ی نوشتن بوده، در دوران میانی زندگی خود، به انزوا فرو رفته و از كتاب و كتابت فاصله‌ای نجومی می‌گیرد. به یمن مسائلی كه در دوران اول شخصیتی او اتفاق می‌افتد، او قادر به از سرگیری كتابت می‌شود، زیرا طلوع آن و شروع این حركت از كودكی با او همراه بوده و او با گذران از این دوران‌ها، كتاب شخصیتی خود را می‌نگاریده كه متعاقبا از وجود چنین پدیده‌ای آگاه می‌شود. عقیده‌ی نویسنده بر آن است كه دوران كودكی مهم‌ترین دوران شكل‌گیری شخصیتی انسان است."