شهره است که شبی اندیشمند بزرگ یونان کهن، تالس، به آسمان پُرستارۀ بیهوده زیبایِ شب می‌نگریست که پایش لغزید و به گودالی فروافتاد. نقل است دخترکی که تالس را به اندیشمندی و حکمت می‌شناخته تسخرزنان به او می‌گوید "کسی که پیشِ پای خود را نتواند دید چطور اسرار آسمان‌ها را درخواهد یافت؟" در مقام استعاره گمانم این است که فلسفه‌ورزی دربارۀ امور روزمره ادامۀ همان تسخر دختر است به ریش برجِ عاج‌نشینی‌های فیلسوفانِ آرمان‌اندیش. آیا اندیشیدن دربارۀ اموری که در زندگی هرروزینه با آن‌ها سروکار داریم از اندیشیدن به صورت‌های برینِ فیلسوفانه کم دارد؟ آیا اندیشیدن به امور روحانی و پالوده از تفکر در باب امور تنانی و آلوده بلندمرتبه‌تر و "جدی‌تر" است؟ اگر چنین می‌اندیشید خواندنِ کتاب زیبایی‌شناسی خورد‌و‌خوراک چه‌بسا است قدری این اندیشه را تعدیل کند. به‌راستی اسرار "اعیان ثابته" به چه‌کار فلاسفه می‌آید اگر پیشِ پای خود را نتوانند دید؟ کنفوسیوس حکیم قدماییِ چین می‌گفت "اینکه چطور گوشت را می‌برید نشان می‌دهد چطور زندگی می‌کنید" و فیلسوف مدرنِ آلمانی لودویگ فوئرباخ می‌گفت "آدمی همان است که می‌خورد." تأمل و تدبر دربارۀ امور روزمره جایگاه تازه‌ای در فلسفۀ نو پیداکرده و خورد‌و‌خوراک از این میان از دل‌مشغولیهای ناگزیر آدمی است. در کتاب تازه‌ام زیبایی‌شناسی خورد‌وخوراک مجموعه مقالاتی را از اندیشمندان معاصر مغرب زمین به فارسی برگردانده‌ام که از این می‌پرسند که آیا غذا را می‌توان در گسترۀ هنر‌ها گنجاند؟ آیا خوراک از آن حیث که وارد کام آدمی میشود و با دستگاه چشایی او درگیر می‌شود هنر است؟ آیا هنری داریم که آدمی با کام خود هنر بودنِ آن را تشخیص بدهد؟ بر این کتاب مقدمۀ نسبتاً مبسوطی نگاشته‌ام و در آن سرنوشت حس چشایی (یا ذائقه) را در تاریخ اندیشه ردیابی کرده‌ام و از اهمیت زیبایی‌شناختی و فرهنگی خورد‌وخوراک دفاع کرده‌ام. نیز اندیشمندان مختلف در این کتاب از وجوه گوناگون به بحث زیبایی‌شناسی خوراک پرداخته‌اند. اما پیش از خواندن کتاب از خود بپرسید که آیا می‌توان گفت فلان سفره از خوردنی‌ها ارزش زیبایی‌شناختی دارد؟