کوکورو در باب از دست‌دادن‌ها و به دست آوردن‌هاست. کوکورو معانی گسترده‌ای دارد؛ قلب، ذهن _ آگاهی، ذات و ... اما مخلص کلام این می‌تواند باشد که کوکورو همان ذات اولیه‌ی انسان پاک است که به مرور گردی روی آن می‌نشیند، ولی می‌تواند از نو زاده شود. خواننده‌ی کتاب در طول راه یاد می‌گیرد این گرد و غبار را پاک کند و دوباره به آینه‌ی ذات خود بنگرد. اما مسیر از دست دادن‌ها! مسیر پر دردی خواهد بود. گاهی شاید خواننده نم اشکی را به چشمانش ببیند که چه بسا همین هم از کوکوروی پاک او آمده است. مفاهیم بسیاری در ارتباط با کوکورو معنا پیدا می‌کنندیا بهتر است بگوییم معنای جدیدی به خود می‌گیرند؛ مانند زمان. زمان در حکمت کوکورو فراتر از عقربه‌های ساعت است و بلکه گسترده می‌شود؛ انگار هر لحظه خود به کوچک‌ترین بخش تقسیم می‌شود اما هر بخش به بلندای سال‌ها و قرن‌هاست. مفهوم سن نیز شامل همین قانون جدید می‌شود. ژاپن چیزی فراتر از تصاویری است که در شبکه‌های اجتماعی می‌بینید. فراتر از شکوفه‌های صورتی گیلاس. حکمت ژاپن در حقیقت یک روح است، دانش است و از آن مهم‌تر یک تمرین هر روزه است.