اندرزهای سودایی – ناخشنودانه و کج‌خلقانه‌ی شوپنهاور به‌هرحال در خواننده واکنش‌های مختلفی برمی‌انگیزد . گزاره‌های کنارهم چیده‌ای از این دست ،با نیروی ضربتی و قاطع‌شان ،مثالی عینی برای خواننده فراهم می‌آورند ،تا بتواند به روشنی پیش چشم قرارشان دهد و به مجرد اینکه زندگی موقعیت بجایی در اختیارش گذاشت ،تصمیم بگیرد از آن پیروی کند و آنرا سرلوحه‌ی کارش قرار دهد یا ندهد . البته می‌توان گفت شوپنهاور هنر رنجاندن را با سبک و سیاقی به ما می‌آموزاند که در دبستان‌های عهد باستان اخلاق را می‌آموزاندند و آن شیوه از این قرار است : آموزش اخلاق نه طبق روش تدریس ،یعنی نظریه‌ی تجریدی و روش ذهنی ،بلکه طبق روش کاربردی ،یعنی از طریق ارائه‌ی الگو و تمرین عملی انضمامی .