من از اينکه در سرزميني به دنيا آمده‌ام که زبانش فارسي است، خود را بهره‌ور از موهبت بزرگي مي‌دانم. زبان فارسي نه تنها داراي چند شاهکار بي‌نظير است، بلکه اهميت يگانة ديگري نيز دارد و آن اين است که همة بار ادراک و احساس قوم ايراني را، در طي هزار و صد سال، بر دوش کشيده. بنابراين ما وقتي شعر شعراي بزرگ خود را مي‌خوانيم، تاريخ فکر و تاريخ تحول جامعه، و تاريخ سير روان اورا نيز مرور مي‌کنيم. مهم‌ترين فصل تاريخ فکر يک قوم، تاريخ «فکر معترض» است، يعني فکري که رام يا مرعوب قدرت نيست، و مي‌کوشد تا خود را از تأثير «باد موافق» که از جانب دستگاه قدرت وزانده مي‌شود، مستقل و بي‌نياز نگه دارد. يا فکر معترض به معناي واقعي و اصيل را تنها در آثار ادبي خود مي‌توانيم بازيافت.