از همه‌ی زندانیان تازمامارت تنها سه نفر زنده می‌مانند. کسانی که هجده سال در سلول انفرادی تاریکی به نفس‌ کشیدن محکوم می‌شوند که حتا در آن نمی‌توانند بایستند؛ با خوراک روزانه‌ی سوپ سبزیجات و نان بیات آن‌قدر دوام می‌آورند که حتا پزشکان هم به معجزه‌ی زنده ‌ماندن آن‌ها ایمان بیاورند؛ برای فرار از نیش عقرب، باید در تاریکی مطلق سلول فقط سکوت کنند، شاید صدای حرکتش را روی دیوار و سقف سنگی بشنوند؛ مرگ‌های دلخراش دوستان‌شان را می‌بینند و تنها به معنویت پناه می‌آورند؛ وقتی بعد از هجده سال صورت خود را توی آینه می‌بینند، شوکه می‌شوند. و تازه پس از آزادی باید سکوت کنند و تمام هجده سال را کابوسی بدانند و تصاویری زاییده‌ی توهم. چون هیچ‌ جا اثری از زندان تازمامارت نیست؛ جای آن جنگل بلوط است. درخت و گیاه و نور.
بن‌جلون روایت خود را با کندی زندگی در چنین فضایی تطبیق داده است. ممکن است این کندی در نگاه اول خواننده را پس بزند، ولي از سوی دیگر روایت آن‌قدر دقیق و قصه آن‌قدر جذاب است، که کتاب وقتی بسته می‌شود که راوی بعد از هجده سال کنار بالین مادر بیمارش نشسته ‌است و به صدایش گوش می‌دهد.