دکتر محمد خوانساری،  بی تردید راه آموزش منطق قدیم را در این سرزمین هموار کرد. پیش از آن، منطق را باید درکتاب های پیچیده و دیرفهمی چون شفای بوعلی و شرح شمسیه و آن هم به عربی یاد گرفت؛ اما دکتر خوانساری که هم فلسفه می دانست، هم منطق و هم تبحر کم نظیری در زبان فارسی و ساده نویسی داشت، این فن پیچیده را با سلاست هرچه تمام تر به فارسی شیرین نوشت و طفلان گریز پا را به مکتب کشاند تا جایی که دیگر هر بچه دبیرستانی نیز می توانست منطق را در حد اعلای آن یاد بگیرد و این علم شریف از انحصار خواص عربی دان و یا طلاب علوم دینی، بیرون آمد. این که علومی چون منطق و فلسفه در جامعه ای عقب مانده از قافله علم و دانش جدید، فراگیر شود، اتفاق میمون و مبارکی است و مبدا بسیاری از تحولات می تواند باشد که خوشبختانه در جامعه ما نیز کم و بیش اینگونه شد.