فخرالدين ، لطايف الطوايف را در ۱۴ باب ، ۱۱۰ فصل و با ۷۰۹ حکايت لطيف فراهم آورده است. حکايات او اگرچه به معناي مصطلح «طنز» به حساب نمي آيند ، اما مضاميني فرح انگيز و سرورآفرين دارند و بر چهره هر خواننده اي خصوصاً خواننده اي که در آشوب هرج و مرج هاي قرن دهم، گرفتار عسرت و اندوه است، لبخند مي نشاند.

فخرالدين به روزگار تيموريان مي زيست. به بيان بهتر در ايام پاياني سلطنت جانشينان تيمور ، ايامي که تحت عنوان دوران هرج و مرج شناخته مي شود. جامعه ايراني که از کشاکش اميران و واليان و حاکمان مناطق در رنجي جانکاه بود شايد هيچ چيزي به اندازه نگارش و انتشار کتابي شادي بخش نمي توانست به دادش برسد. از اين جهت ، شايد بتوان فخرالدين علي صفي را از جمله «ظرفا» دانست.