کتاب 2 جلدی حاضر با عنوان "اوستا" که به همت "جلیل دوستخواه" تدوین و تالیف شده، میراث مشترک فرهنگی جهانیان، کهن‌ترین نوشتار ایرانیان و نامه‌ی دینی مزداپرستان است. در اوایل سده‌ی کنونی در پی پژوهش‌های چند قرنی دانشوران پارسی و اروپایی، استاد "ابراهیم پورداود" پیشگام و بنیانگذار دانش اوستاشناسی در ایران شد و چند ده سال به سختی در این راه کوشید.

«گزارش ویراسته‌ای از اوستا، در شکل پذیرفتنی خود، باید گاهان پنجگانه‌ی زرتشت و همه‌ی دیگر نوشتارهای موجود اوستایی (پنج‌دفتر اوستای نو) را دربرگیرد؛ نگارشی متناسب با درون‌مایه و سبک و انشاء هر یک ‌از بخش‌های متن اصلی و مبتنی ‌بر دقت کافی در حفظ مفاهیم اندیشگی و آموزه‌های اخلاقی و دینی و بن‌مایه‌های اساطیری و کلیدواژه‌های گاهانی و تعبیرها و اصطلاح‌های اوستایی داشته‌ باشد و درحد نخستین ‌گام، با بیانی‌ساده و روان و دریافتنی، پرسش‌های خوانند‌ی پژوهند‌ی امروزی را پاسخ ‌گوید.
گزارنده تکامل دانش "اوستاشناسی" را بر بنیاد پژوهش‌هایی‌که در خود "اوستا" و یا در "ادبیات پارسی میانه" (وابسته به اوستا و مزدیسنا) در چند ده‌ی اخیر در جهان و ایران صورت ‌پذیرفته، در نظر داشته و تا آن‌جا که امکان ‌یافته و توانسته، برداشت‌های نو را –که برخی‌ از آن‌ها به‌طور نسبی و بعضی‌دیگر به ‌تحقیق بر دریافت‌ها و برداشت‌های پیشین ترجیح‌ دارد– درکار آورده است.»