عمران صلاحی یک آدم کاملاً معاصر است. نه «جهانی‌‌ست بنشسته در گوشه‌ای» و نه اهلِ دک و پزِ آکادمیک. طنزنویسی را با مطبوعات آغاز کرد و تا واپسین دمِ‌ حیات این همکاری را قطع نکرد.

شعر صلاحی عمیق‌تر و ظریف‌تر از دیگر آثار اوست. علتش هم شاید این باشد که او شعر را فقط و فقط برای دلِ خود سروده و نه سفارش مطبوعه‌ای و یا به سودایِ حق‌التألیفی.

شعرهاي عمران صلاحي را مي توان به دو دسته تقسيم كرد :
شعر هاي قدمايي !
و شعر هاي نيمايي.
شعر هاي قدمايي بيشتر در قالب هاي غزل مثنوي و رباعي است و شعرهاي نيمايي در اوزان عروضي و آهنگين و هجايي.
اگر چه در مجموعه از نظر ادبي ممكن است وزني نداشته باشد!
صلاحی علاوه بر اين ها مقدار زيادي طنز منظوم دارد كه حاصل كار در نشريات طنز است و يا اين كه اصلا چاپ نشده .

شعری از این کتاب:

اون روزا خوب یادمه | یه روزی بابام اومد | مادرمو کتک زدش | بعدشم فرشامونو برد و فروخت | مادرم گریه می‌کرد | من میخواستم بابامو نفله کنم | من هنوز بچه بودم | خبر نداشتم که باید | یه نفر پیدا می‌شد "فقر" و می‌زد