چند شعر از نخستين كتاب سپانلو، «آه ... بيابان» كه در سال 1342 منتشر شد تا آخرين اثر وي (ژاليزيانا) كه در 1381 عرضه شد، به همراه چند قطعة تازه‌تر كه به نظر مي‌رسد هنوز جايي منتشر نشده باشند. گزينه اشعار محمدعلي سپانلو را شكل داده‌اند.

سپانلو در خيابان آبان به دنيا آمد و در مدرسة رازي و دار الفنون درس خواند، از دوره‌هاي دبستان مي‌خواست شعر بنويسد. اما به گفته او چيز دندان‌گيري به دست نمي‌آمد. تا اينكه در روز اول بهمن 1340 وقتي از يكي از «تظاهرات»هاي دانشكده حقوق با سر شكسته و باراني سرخ از خون به خانه آمد، قلم برداشت و شاعر شد. به گفتة وي گويي خون، غبارهاي قريحه‌اش را شكسته بود.

سپانلو، تصويرگر زندگي شهري است و شهر با تمامي ويژگيهايش و قلب فلزي و سيماني‌اش، با تابلوهاي نئون و خيابانهاي شلوغ بيگانگي‌اش ... اما انسان شعر او، يك انسان امروزي است، شهري و روستايي ندارد. آدمي است با دغدغه‌هاي جهان امروز با رنجها و شاديهايش، داشتنها و نداشتنهايش و اميدها و نوميديهايش. و در اين تصويرگري، معناي هرگز فداي زبان و تصوير نمي‌شود. «اصل»، ثبت تصوير كلي زندگي امروزي است كه از مظاهر آن «شهر» است. شعار نمي‌دهد، مرده باد، زنده باد در زبان و بينش او جايي ندارد، ريا نمي‌كند. فهم او از انسان امروز است كه شعر مي‌شود، همين...
رويكرد ويژة او به مظاهر زندگي شهري ـ كه در زبان وي به شدت آشكار است از او شاعري ساخته است كه شعرش دايرة المعارف يا دانشنامه‌اي شود از روابط، زندگي، روزمر‌ّگي و مشخصه‌هاي بورژوازي شهري با تمامي مناسبات زشت و زيبايش.

قسمتی از کتاب:

من در نفس تو رمزها یافته‌ام | من با نفس تو زندگی ساخته‌ام | من در نفس تو یافتم مکیده‌ای | با خون ترانه‌ی تو در رگ‌هایم | درخشک‌ترین کویر بی‌باران | من در نفس تو خرم آبادم...