"بیژن جلالی در سال 1306 متولد شد. در جوانی به فرانسه رفت. اروپا دید تازه‌ای به او داد و او را به سوی شعر و ادبیات كشید. پس از بازگشت از اروپا، به دانشكده ادبیات دانشگاه تهران رفت و با درجه شاگرداولی به دریافت دانشنامه خود نائل آمد و كار خود را با آموزگاری شروع كرد. بیژن جلالی در دوران بازنشستگی احساس تنهاتری داشت و در نهایت در 24 دی‌ماه سال 1378، پس از یك بیماری كوتاه درگذشت. شعرهای بیژن جلالی ستایش‌كننده زندگی، زیبایی و شادی است. زبان شعری او دست و پاگیر نیستند. او در شعرش با زبانی ساده، پیام و اندیشه‌های عرفانی را منعكس می‌كند. در واقع شعر بیژن جلالی حامل عرفان مدرنی است كه در شعرهای «سهراب سپهری» نیز دیده می‌شود. اشعارش، آگاهی او را از ادبیات غرب نشان می‌دهد، اما فكر و فلسفه او ایرانی و شرقی است. كتاب حاضر شامل مجموعه شعرهای بیژن جلالی از سال 1341 تا 1378 است. عناوین این مجموعه‌ها عبارت‌اند از: روزها؛ دل ما و جهان؛ شعر خاك شعر خورشید؛ شعر سكوت؛ رنگ آب‌ها؛ آب و آفتاب؛ روزانه‌ها؛ نقش جهان؛ درباره شعر؛ دیدارها؛ و شعر پایان شعر دوری."