نویسنده : یدالله رویایی

بخشی از کتاب :

آن‌که می‌خواهد حرف خودش را بزند با خودش بیگانه می‌ماند. همه‌ی آن‌هایی که می‌خواهند حرف بزنند، و یا حرفی بزنند، با آن‌هایی که حرفی ندارند بزنند، از درِ دیگر می‌روند. این سرنوشت، معمولِ کسی است که می‌خواهد غیرمعمولی باشد. وبادیه‌نشین شاعری بود که از معمول می‌گریخت.
شاعر خردسالِ سال‌های سی، که خُردی نمی‌شناخت، و به آن‌چه در اومی‌گذشت درشتی می‌کرد. با اندوهی گران که همیشه همراه او بود، و بیشتر پرچمِ غرورش می‌شد تا شکننده‌ی طبع‌و طبیعت‌و میلِ او.
انسانی بیگانه، شاعری تنها، عاصی، نفرینی و مرگ‌اندیش، مثل همه‌ی نفرینی‌های هنر و ادبیات
(مُودی/ Maudit)، هدایت، ایرانی، رحمانی، رمبو، بودلر، آرتو، مالارمه، ون‌گوگ، فاسبیندر،... و نمونه‌های بسیار دیگر.
نفرینی می گویم چون تعریف دیگری معادل آن در فارسی نمی شناسم.
اصطلاح مؤدی اولین بار در ۱۸۸۵ از پل ور لن Paul Verlain و اثر معروفش Poètes maudits)  (شاعران نفرینی) و از آن‌جا به تمام انسیکلوپدی‌های جهان راه یافت: تصویر شاعری که جوانی‌اش را به انکار، به عصیان و نفی جامعه می‌پردازد. تخریبِ تن، در مخدر و در الکل، ردِ سنت‌ها و قراردادها. شاعرانی که اکثرا گمنام و نامفهوم می‌مانند، و در مرگی خودخواسته و نامعمول می‌میرند. با نویسشی سخت در استیلی غالبا شخصی. امروز به یُمن همین اثرِ پل ورلن است که شعرِ جهان شاعران نفرینیِ خود را می‌شناسد. مگر رد شعر ما که همتی باید که از رودکی تا نیما را بکاود و نفرینی‌هایش را، از گمنام و نامی، بیرون بکشد.
((رؤیا، من فرسنگ‌ها از این جهنم دور می‌شوم، رفتم که بمیرم. برای شعر زندگی کردم و برای شعر هم مُردم...)) (بادیه‌نشین، از نامه‌ی ۲۳ آبان ۱۳۳۸ به رؤیا)