م. آزاد یکی از درخشان ترین چهره های شعر غنائی معاصر است اشعار او بیشتر عاشقانه است و زبانی سرشار از کلمات خوش اهنگ و روان دارد .

در اشعار آزاد نوعی بیم و نگرانی مستتر است که همواره نمودی بر جسته تر از کنش ها و غرایز دیگر شاعر دارد . اما این بیم به اضطراب فردی شاعر باز نمیگردد بلکه مبین اندوهی مشترک است ، اندوهی که انزوا و رخوت بر نمی انگیزد بلکه انگیزه شورش و عصیانی درونی است و واماندگان را به میدان فرا می خواند .

آزاد از شاعرانی است که آرام و منطقی به تکامل شعری خود پرداخته و پس از مجموعه های دیار شب و قصیده بلند در باد در جستجوی گونه های مختلف شعری راه و شیوه خاص خود را در بهارزایی آهو پیدا کرده است

م. آزاد شاعری است که در مهربانیها نقیب زده و دست در دست تاریکیها پیش می رود اما همیشه فراتر از تاریکی است آنقدر که به نور می رسد. آزاد در دیدگاهی نو عشق و انسان را جسته و خواننده را به داوری میخ واند

م. آزاد توانست در شعر تغزلی به یک مفهوم متعالی از رابطه انسان و عشق برسد او آگاهی و شناخت عمیقی نسبت به شعر کلاسیک فارسی دارد که استفاده صحیح و بجا از آن باعث شده شعر او دارای غنا و موسیقی گوش نواز گردد .

آزاد از طبیعت تاثیر بسیاری پذیرفته است و شعر های او درباره طبیعت همچون تابلویی رنگارنگ است اشعار آزاد غمی خاص با خود همراه دارد او انسان را در بستر تحولات طبیعت توصیف میکند و در این عرصه ، تصاویری بسیار ساده و صمیمی ارئه می نماید

در این کتاب چهار شعر از كتاب ديار شب، پانزده شعر از كتاب آئينه ها تهي است، پانزده شعر از كتاب قصيده بلند، ده شعر از تازه ها و... از اشعار این شاعر آورده شده اند.