رضا چایچی متولد سال 1341 در تهران است. او تاکنون چند مجموعه‌ی شعر از جمله «بی‌ چتر‌، بی چراغ‌»، «روزی به خواب می‌رویم»،‌ «بر این تپه‌ی کوچک از صدای هیچ پرنده‌ای خبری نیست» و «مه چهره‌هایمان را با خود می‌برد» منتشر کرده است. همچنین داستان «سفر قطره» ویژه‌ی کودکان و مجموعه‌ی نقدهای دهه‌ 80 با عنوان «بازخوانی اشعار» برخی دیگر از آثار اوست.

مجموعه‌ی شعر «باله‌ی ماسه‌ها» شامل 44 شعر‌ در قالب سپید است.

گفتاری از شاعر درباره ی این کتاب :

این شعرها کارهای سه سال سپری‌شده‌ی من است که در این مجموعه گردآوری شده‌اند. شعر سپید به شعری می‌گویند که وزن عروضی ندارد. شعر من هم از یک ریتم و ملودی درونی و نه عروضی برخوردار است.کارهای همه‌ی شاعران و نویسندگان در ادامه‌ی کارهای قبلی آن‌هاست. این مجموعه نیز به کارهایی که من از سال 66 تا به حال داشته‌ام‌، اتصال دارد. با این همه سعی کرده‌ام کارهای قبلی‌ام را تکرار نکنم. تلاش من بر کشف تمهیدات،‌ فضاها و فرم‌های تازه بوده است.بعضی‌ها کشف فرم تازه را محدود به انجام یک کار تازه و مدرن در چهارچوب تئوریک می‌دانند؛ اما فرم تازه می‌تواند به شاعر اجازه‌ی کشف جهان، مفاهیم و مضامین تازه‌ را بدهد. اگر یک شاعر همیشه شعر پنج‌سطری بنویسد، می‌تواند فقط یک منظر کوچک را ببیند و وصف کند، اما در شعر مدرن استفاده‌ی همیشگی از چند سطر نمی‌تواند همه‌ی فضاها را دربر بگیرد. گاه شاعر نیاز دارد آن‌چه را درک کرده، در 100 سطر بگوید. این یک فرم تازه نسبت به شعرهای هایکووار و چهار - پنج سطری محسوب می‌شود.جربه‌ی شخصی من این بوده که با کشف فرم‌های تازه می‌توان به تمهیدات تازه‌ای مثل ایهام و استعاره در شعر رسید که گرچه در شعر شاعران کلاسیک و معاصر وجود دارد، اما قالب‌های تازه‌ی نیمایی امکان پیچیده‌تر و متفاوت‌تر شدن این تمهیدات را به وجود آورده است. امکانات ادبیات مدرن اجازه‌ی کشف فرم‌های تازه را به شاعر می‌دهد.از کارهای دیگرم این بوده که از رفت و برگشت‌هایی استفاده کرده‌ام که ایهام ایجاد می‌کنند. بندهای مختلف شعرم با هم در تلاقی هستند و مثل آینه روبه‌روی هم تقابلی ایجاد می‌کنند که از دل این تقابل، مفاهیم جدید تولید می‌شود.