(دانشنامه‌ی استنفورد 9)

نویسنده : بیورن رمبرگ ،کریستین گسدال

   ترجمه : مهدی محمدی

کتاب  هرمنوتیک اثر بیورن رمبرگ و کریستین گسدال از مجموعه‌ دانش‌نامه فلسفه استنفورد به بررسی اصطلاح هرمنوتیک می‌پردازد.

اصطلاح هرمنوتیک در اصل از واژه یونانی Hermeneuin گرفته شده که فعل است و به معنای «تفسیر کردن» به کار می‏‌رود. اما برخی آن را مأخوذ از نام «هرمس» (Hermes) خدای یونانی و پیام ‏آور خدایان می‏‌دانند که هم آورنده پیام بود و هم تفسیر کننده آن. بدین‌سان هرمنوتیک نیز، عملی هرمسی است و مفسر، کاری هرمسی می‌‏کند و می‏‌کوشد تا به کشف معنای سخن و تفسیر پیام بپردازد.

اصطلاح هرمنوتیک هم فن و هم نظریه فهم و تفسیر بیان‌های زبانی و غیر زبانی را در بر می‌گیرد؛ در این میان فن، مرتبه اول است و نظریه مرتبه دوم.

پیشینه سنت هرمنوتیکی، به مثابه نظریه‌ای در باب تفسیر، به فلسفه یونان باستان بر می‌گردد. در سده‌های میانه و دوره نوزایی، هرمنوتیک به منزله شاخه بسیار مهمی از مطالعات مربوط به کتاب مقدس پدیدار می‌شود. بعدها مطالعه فرهنگ‌های باستان و کلاسیک را نیز در بر می‌گیرد. با پیدایی ایده‌باروری و رمانتیسم آلمانی وضعیت هرمنوتیک دست‌خوش تغییر می‌شود. هرمنوتیک فلسفی می‌شود. دیگر ابزار کمکی برای رشته‌های دیگر شمرده نمی‌شود بلکه بدل می‌شود به شرایط امکان ارتباط نمادی به خودی خود. پرسش «چگونه بخوانیم؟» جای خود را به این پرسش می‌دهد که «اساسا چگونه ارتباط برقرار می‌کنیم؟».