نویسنده : پل گایر ،هانا گینزبورگ ،استیون هولگیت ،ایئن تامسون ،نیکولاس دیوی

   ترجمه : مسعود حسینی ،داود میرزایی ،گلنار نریمانی ،وحید غلامی‌پورفرد

رشته فلسفی زیبایی‌شناسی تا سال ۱۷۳۵ نامی نداشت. در این زمان بود که آلکساندر گوتلیب باومگارتن در بیست و یک‌سالگی در رساله استادی خود در دانشگاه هاله، تعبیر استتیک / زیبایی‌شناسی را به معنای epistêmê aisthetikê یا دانش ناظر به امور محسوس و متخیل باب کرد (Baumgarten, Meditationes § CXVI, pp. ۸۶-۷). اما نام‌گذاری باومگارتن روی این حوزه، به تعبیری، غسل تعمیدی دیرهنگام بود: از آن زمان که افلاطون در جمهور ارزش تعلیمیِ صور متعددی از هنر را زیر سؤال برد و ارسطو در پاره‌های به‌جامانده از بوطیقای خویش اجمالاً از آن‌ها دفاع کرد، زیبایی‌شناسی بی‌آن‌که نامی داشته باشد بخشی از فلسفه بود. به بیان مشخص، افلاطون زبان به اعتراض گشوده بود که هنرها از حیث شناختی بی‌مصرف‌اند و جز بده‌بستان تصاویر خشک و خالیِ امور جزئی، به جای حقایق کلی، کاری نمی‌کنند؛ اما ارسطو از هنرها در برابر اتهام افلاطون دفاع کرد؛ استدلال کرد که دقیقاً هنر، یا دست‌کم شعر، است که حقایقی کلی را به‌آسانی و به صورتی فهم‌پذیر بیان می‌کند، برخلافِ، مثلاً، تاریخ که سر و کارش با واقعیات جزئی است و بس (Aristotle, Poetics, chapter ۹, ۱۴۵۱a۳۷-۱۴۵۱b۱۰). از طرف دیگر، اگر تجربه هنرها بتواند پرده از برخی حقایق اخلاقی مهم بردارد، در پرورش اخلاق نیز، که دیگر محور تردیدهای افلاطون بود، نقش مهمی می‌تواند داشته باشد. شکلی از این واکنش به افلاطون در قسمت عمده‌ای از تاریخ لاحق فلسفه، هسته زیبایی‌شناسی را تشکیل می‌داد، و در واقع در بخش زیادی از قرن بیستم نیز همچنان عنصری کانونی در زیبایی‌شناسی بود.