”داستان یک پلکان” در اکتبر 1949 در تئاتر اسپانیول شهر مادرید، به کارگردانی کایتانولوکا دتنا و با صحنه آرایی امیلیو بورگس برای اولین بار به صحنه رفت.
درباره آنتونیو بوئرو بایخو می‌دانیم که در سال 1916 در گوآدالاخارا به دنیا آمد. در سال 1933 با مهاجرت به مادرید در دانشگاه هنرهای زیبای سن فرانسیسکو در رشته نقاشی آغاز به تحصیل کرد، در سال 1936 از تحصیل انصراف داد و به ارتش جمهوری خواهان ملحق شد. پدرش در همین سال تیرباران شد. بایخو در سال 1939 به دلیل”تبانی در شورش” محکوم به مرگ می‌شود اما با تخفیف مجازات به زندان می‌افتد و در آن جا با شاعر بزرگ اسپانیا،”میگل ارناندس” رفاقتی صمیمانه برقرار می‌کند. در سال 1946 نقاشی را رها کرده و به نویسندگی روی می‌آورد و سه سال بعد جایزه لوپه دوگا را می‌گیرد.
1958 و 1959 موفق به دریافت جایزه ملی تئاتر می‌شود. بایخو در سال 1972 در فرهنگستان سلطنتی زبان به جای”آنتونیو رودریگس مولینا” عضو شد. در سال 1986 جایزه سروانتس را از دستان شاه و 1993 مدال افتخار هنرهای زیبا را از سوی شورای وزیران دریافت کرد.
او در سال 1996 موفق به دریافت جایزه ادبیات و ستاره جشنواره‌های پاییزی مادرید و در سال 1997 موفق به دریافت مدال افتخار دانشگاه کارلوس سوم در 29 فوریه به دلیل مساعدت در جهت پیشبرد فرهنگ اسپانیا شد. بایخو در سال 2000 در نیمه شب 28 آوریل بر اثر سکته مغزی در یک کلینیک مادرید فوت کرد.
بنا بر نظر پژمان رضایی در موخره کتاب”داستان یک پلکان” در برهه اول آثار بایخو که بین سال‌های 1949 تا 1957 نگارش شده‌اند، قرار می‌گیرد. فضاهای بسته و پرداخت رئالیستی داستان از ویژگی‌های عمده این دوره است.
”داستان یک پلکان” یک نقطه عطف برای آنتونیو بوئرو بایخو به شمار می‌آید، برای آن که این اثر از یک نویسنده تازه کار جمهوری‌خواه و چپ‌گرا یک چهره مطرح می‌سازد. چنان که با این اثر تبدیل به برجسته‌ترین نمایشنامه‌نویس مدرن اسپانیای قرن بیستم می‌شود.

قسمتی از کتاب :

کارمینای فرزند نمی‌تونم!
فرناندوی فرزند چرا٬ می‌تونی. می‌تونی... برای این‌که من ازت می‌خوام٬ ما باید قوی‌تر از پدر و مادرهامون باشیم. اونا گذاشتن تا زندگی شکست‌شون بده. سی سال این پله رو بالا و پایین رفتن و هر روز بدبخت‌تر و کوچه‌بازاری‌تر از روز قبل شدن. اما ما به خودمون اجازه نمی‌دیم که این محیط سوارمون بشه. نه! برای این‌که از این‌جا می‌ریم. به وجود هم تکیه می‌کنیم. کمکم می‌کنی تا برسم به جاهای بالاتر٬ کمکم می‌کنی تا برای همیشه از این خونه‌ی لعنتی٬ از این قشقرق‌های همیشگی٬ از این بدبختی بیرون بیام. به‌م کمک می‌کنی، نه؟ بگو که می‌کنی٬ خواهش می‌کنم. بگو!