الکساندر وامپیلوف در اوت ۱۹۳۷، یعنی صدمین سال مرگ بزرگترین شاعر روس- الکساندر پوشکین- به دنیا آدم. از این رو نام الکساندر را بر او نهادند. وامپیلوف در اوت ۱۹۷۲ در حالی که تنها ۲ روز به سی و پنج سالگی اش مانده بود در دریاچه ی بایکان غرق شد. او علی رغم فرصت کمی که داشت تنها با نوشتن چهار نمایشنامه ی بلند و سه نمایشنامه ی کوتاه، انقلابی در نمایش نامه نویسی و تئاتر روسی به وجود آورد. انقلابی که در تاریخ نمایشنامه نویسی روسیه به نام پساوامپیلوف معروف است.

قضیه ی متران پاژ از جمله نمایشنامه های کوتاه اوست که در یک پرده و در سال ۱۹۷۱ نوشته شده. یعنی زمانی که نیم قرن از انقلاب اکتبر می گذرد و هجده سال از مرگ استالین، زمانی که روشنفکران روس آن را امید و شروعی برای بازگشت به اهداف انقلاب و ایجاد اصلاحات فرهنگی می دانستند. نمایشنامه ی قضیه متران پاژ، داستان مدیر یک هتل به نام کالوشین است که با یکی از مسافرانش به نام پاتاپف درگیر می‌شود و طی یک سری رخدادها شک می‌کند که پاتاپف آدم مهمی باشد و متوجه می‌شود او یک متران پاژ است. کالوشین برای این‌که می‌ترسد متران پاژ شغلی مهم و دولتی باشد خودش را در ظاهر به دیوانگی می زند. که همین مسئله با حضور همسر، دوست پزشکش، معلم ورزش و دختر جوان پیچیده‌تر می‌شود تا نهایتا کالوشین تصور می‌کند دارد می‌میرد و همین تصور در انتها باعث تغییر و دگرگونی این شخصیت می‌شود. بازی کالوشین در نقش یک دیوانه و تظاهر و دروغش برای خلاصی از یک ماجرای توهمی و خطری غیرواقعی، دستمایه اصلی کمدی قضیه متران پاژ است.