خسروی متولد 1 فروردین ۱۳۳۵ در شهر فسا است. پدر وی نظامی بود و به همین دلیل او در سال‌های جوانی در شهرهای مختلف ایران زندگی کرده بود. در سال‌های ۱۳۴۸ و ۱۳۴۹ در دبیرستانی در اصفهان درس می‌خواند و شاگرد هوشنگ گلشیری نویسنده ایرانی بوده ‌است. خسروي لیسانس آموزش ابتدایی دارد. وي سال‌ها در شهر شیراز به کودکان عقب‌مانده ذهنی آموزش می‌داد. اولین کتاب داستان­نویسی را که در نوجوانی خواند قصه­ نویسی براهنی بود.

خسروی قصه‌ نویسی را از کلاس‌های درسی معلم دوران دبیرستانش هوشنگ گلشیری آغاز کرد. گلشیری توجه علاقمندان داستان را به سبک خاص نوشتاری خسروي جلب کرد. خسروی با دقت، خاص، درخشان و گزیده کار می کند. نخستین مجموعه اش "هاویه" در 1370 منتشر شد و پس از هفت سال "دیوان سومنات" که به عقیده بسیاری از بهترین مجموعه داستان های بعد از انقلاب است به چاپ رسيد. وي با نوشتن مجموعه داستان "دیوان سومنات" در دهه هفتاد به شهرتی فراوان رسید. کلمه کلید واژه اصلی آثار خسروی است و در آثار خسروی اصالت دارد. کلمه تنها وسیله ای برای بیان مفاهیم نیست و خود واژه مثل یک وجود اثیری کارکردی مولد و موثر دارد و خودش آفرینشگری می کند.

12 داستان  در این مجموعه گرد هم آمده اند هر کدام نشان مسلم یک نویسنده متبحر هستند. از جمله داستان های کوتاه این مجموعه یکی «مرثیه ای برای ژاله و قاتلش » بود که در زمان انتشار بسیار مورد توجه قرار گرفت و دیگری داستان «دیوان سومنات» بود که بعدها دستمایه نوشته شدن دو رمان معروف خسروی شد.