رمان روايتي است ساخته و پرداخته بر اساس يكي از افسانه ها يا قصه هاي عاميانه ي ايراني، اما، چنان كه از همان ابتداي كتاب بر مي آيد، نويسنده صرفا" در صدد اقتباس اديبانه يا به روزآوري يك داستان ازپيش نوشته نبوده، بلكه كوشيده اين بازآفريني را با آفرينش هاي شخصي خود همراه كند. «سلطان گل زرد»، به عنوان يك افسانه ي ايراني، شايد شهرت عام آن چناني نداشته باشد اما به نظر مي رسد عميقا" با عناصري از فرهنگ بومي و معتقدات مردمي ما پيوند خورده و از اين رو دقيقا" همان دست مايه اي را در اختيار نويسنده مي گذارد كه مناسب كار او است، كاري كه به نظر مي رسد بهره گيري ادبي از مولفه هاي فرهنگ بومي و پيوند دادن آن با ارزش هاي جهاني از يك سو، و تصحيح و ترفيع خلاقانه ي ارزش هاي بومي به ياري مولفه هاي فرهنگ غيربومي از سوي ديگر باشد.

از همين رو، در «سلطان گل زرد» ديوها و آدمها هم مولفه هاي ايراني را به نمايش مي گذارند و هم جلوه هايي از فانتزي هايي غربي را بازتاب مي دهند، اغلب احساساتي و ساده دل اند اما سنجيده و حسابشده حرف مي زنند؛ فضاها از كليشه هاي معمول مادربزرگانه شروع مي كنند و به رنگ آميزي هاي خلاقانه و تصويرپردازي هاي شخصي راه مي برند؛ حوادث در سطح كلان (پراپ وار و با دقت) بر منطق افسانه هاي عاميانه استوار اند و با اين حال به خرده ساختارهايي با جزئيات جذاب و ظرافت هاي احساسي و اخلاقي ختم مي شوند.