(پیش از توفان تا چشم‌اندازی بر جهان پساترامپ)

نویسنده : ناصر فکوهی

در بخشی از کتاب «سال‌های ترامپ» می‌خوانید:

«در امریکای سال‌های ترامپ و امروز پس از او، دو روایت متضاد در برابر هم قرار می‌گیرند: روایتی خوش‌بینانه مبتنی بر آنکه "ترامپیسم" پدیده‌ای موقتی و نوعی انحراف ماشین از جاده بود و البته با هزینه‌هایی نه‌چندان سبک می‌توان در مدت 4 یا 8 سال به موقعیت "عادی" در 2016 و در سطح ملی و جهانی بازگشت. ترامپ "فاجعه‌ای تصادفی" بود که ریشه‌اش را باید در حرص و آز جمهوری‌خواهان جست. پدیده‌ای نادر که به‌زودی به خاطره‌ای دوردست و تلخ در تاریخ امریکا تبدیل می‌شود. در مقابل گروه نخست، گروه دیگری بودند و هستند که ریشه‌های ترامپیسم و رشد آن را بسیار فراتر از شخص او و ریشه‌های سست او در حزب جمهوری‌خواه می‌بینند. و به نظر این گروه، ترامپیسم ریشه‌های عمیقی در مسائلی داشته و دارد که از جنگ داخلی امریکا (1861 – 1865) تا جنبش حقوق مدنی و ضدجنگ دهۀ 1960 نشئت می‌گیرد؛ معضلاتی که جامعۀ امریکا همواره خواسته است از رودررو شدن با آن‌ها بگریزد: مثلاً کشتار و نسل‌کشی گسترده بومیان و سپس استثمار و کشتار و تبعیض و جنایت علیه سیاه‌پوستان، آنچه "استثنای امریکایی" یا "رؤیای امریکایی" نامیده می‌شود؛ یعنی آنکه در امریکا مسئلۀ "خواستن" و سرسخت بودن در این خواست است که برای همۀ مهاجران جهان از هر رنگ و نژاد و هر میزان سرمایۀ مالی و فرهنگی اگر به‌اندازه کافی اراده و کار کنند، به بالاترین مقامات می‌رسند و واژه سحرآمیز این فرهنگ "ممکن بودن" همه‌چیز است. به باور این عده، سیاست‌های نادرست خاصی در سال‌های اخیر سبب شد که فرودستان دیگر "به رؤیای امریکایی" باور نداشته باشند و فردی چون ترامپ سر کار بیاید.»