اين كتاب درباره 190 فيلسوف مرده از سقراطيان تا دريدا است كه نويسنده به صورت خيلي خلاصه ديدگاه اين فيلسوفان مرده را درباره مرگ بيان كرده و سپس نوع مواجهه آنها با مرگ را مقايسه كرده است.

اين كتاب به ما مي‌گويد كه فلاسفه چگونه مرده‌اند و در زمينه‌ي نگرش مناسب در قبال مرگ و مردن‌، چه چيزهايي را مي‌توانيم از فلسفه ياد بگيريم.

كريچلي مي‌گويد اميد من توفيق در بازتاباندن گفته‌ي آغازين مونتني يعني «ثبت انواع مرگ‌ها همراه با حاشيه‌نويسي است». شرط مي‌بندم كه با يادگيري چگونه مردن مي‌توانيم به چگونه زندگي كردن بينديشيم.

اين كتاب شامل مدخل‌هايي كوتاه و گاه بسيار كوتاه درباره‌ي فيلسوفان مختلف است كه شيوه‌ي مرگ آن‌ها را بازمي‌گويد و غالبا اين شيوه‌ها را با انديشه‌هاي محوري آن‌ها مرتبط مي‌كند.

اين مدخل‌ها را مي‌توان از آغاز تا پايان به طور منظم يا به صورت گلچين خواند. چنان‌چه از آغاز تا پايان خوانده شوند،‌ مجموعه‌ي اثبات‌شونده‌اي از مضمون‌ها پديدار شوند كه بر نقش فلسفه در ياد دادن چگونه مردن و چگونه زندگي كردن چيزي بيفزايد.