اين كتاب شرح ارجمدترين سخن صوفيه، يعني حديث عشق است كه آن را استوارترين رشته ي پيوند يا وصلت روحاني ميان حق و خلق دانسته اند و از سوي ديگر عشق انساني را نيز منهاج عشق رباني ديده، عشق خلق را تجلي عشق حق شمرده و در وصف عشق الهي قياس از عشق انساني گرفته اند.

آنان «جوهر محبت و نايره آتش عشق» را خاصيتي شمرده اند كه انسان بدان ممتاز است و بر آن بوده اند كه تأثير كيمياكار عشق است كه مي تواند ديوي را فرشته كند و يزيدي را به مرتبه ي بايزيدي برساند.

اين كتاب بررسي جامعي است از ديدگاههاي صوفيه در باب عشق و با تتبع تفصيلي در اهم آثار بزرگان تصوف و نقل بسياري از سخنان نغز و بديع آنان در اين باب بر گوشه هاي مختلف اين بحث روشني افكنده است.