«گفتمش آن مثنوی تاخیر شد»، عنوان دفتر شعری است از همایون کاتوزیان. اگرچه کاتوزیان کمتر به عنوان شاعر شناخته شده، اما از او پیش‌تر هم دفتر شعر دیگری با نام «خشت خام» منتشر شده بود.

دفتر شعر جدید کاتوزیان هم شامل شعرهای سپید و نیمایی است هم شعرهایی در قالب‌های کلاسیک شعر فارسی مثل غزل. کاتوزیان در یادداشت ابتدای کتاب با عنوان «یاد باد از نجد و از یاران نجد»، نقبی به خاطراتش درباره شعر و شاعری زده و تاکید کرده که شعرسرودنش هیچ‌گاه به قصد شاعرشدن نبوده، اگرچه از کودکی به این‌کار پرداخته:

«از هشت سالگی شعر گفته‌ام. و نخستین قطعه‌ای را که گفتم خوب به یاد دارم. در سال ١٣٢٩ مبارزه برای ملی‌کردن نفت سخت بالا گرفته بود و مصدق در مجلس شانزدهم رهبری اقلیت را که عضو جبهه ملی بودند در دست داشت و از جمله یاران نزدیک به او دکتر علی شایگان و مهندس کاظم حسیبی بودند (که این دومی هنوز نماینده مجلس نشده بود). قطعه‌ای که من گفتم تحت‌تاثیر آن جو سیاسی-اجتماعی بود... به‌هرحال بعدها آنچه را که تا ١٨سالگی سروده بودم شستم و بر باد دادم، چنان‌که تقریبا حتی یک بیت از آن را-سوای آن شاهکار کودکی- به خاطر ندارم. اما در اواسط سال ٣٩ که هنوز ١٨سالم نشده بود به محفل خلیل ملکی راه یافتم و با آدم‌های عزیزی آشنا شدم و از میان روشنفکران جوان آن‌ها به‌ویژه با منوچهر صفا، ضیاء‌صدقی، هرمز همایون‌پور، داریوش آشوری و سیروس‌طاهباز باب دوستی و نقل‌ و گفت‌وگو را باز کردم... »