احمد شاملو درباره سرایش این قصه و قصه‌ی پریا گفته است:

 

« این دو افسانه‌ی منظوم دو سیاه مشق از دوره‌ای است مربوط به سال 1332، در این زمینه که آیا می توان گه گاه برای شعر از زبان محاوره بهره جست یا نه.

البته من خود به شتاب از ادامه‌ی این کار به دلیل محدودیت زبان محاوره چشم پوشیدم و بدین کار ادامه ندادم. در هر حال قضاوت درمورد توفیق این دوشعر حق مسلم شنوندگان است.»

قصه دخترای ننه دریا اینگونه آغاز می شود:

یکی بود یکی نبود ./ جز خدا هیچی نبود/ زیر این طاق کبود ٬/ نه ستاره/ نه سرود ./ عمو صحرا ٬ تپلی/ با دو تا لپ گلی/ پا و دستش کوچولو/ ریش و روحش دو قلو/ چپقش خالی و سرد/ دلکش دریای درد ٬/ در باغو بسه بود/ دم باغ نشسه بود :/ عمو صحرا ! پسرات کو ؟/ لب دریان پسرام ./ دخترای ننه دریا رو خاطر خوان پسرام .....