این رمان روایتی است داستانی که با ماجرای انتشار داستان بلند یک نویسنده پس از دوسال شروع می‌شود. نویسنده در حالی پس از دوسال با پیغام ناشر مبنی بر انتشار رمانش مواجه شده که حس می‌کند نوشتن و انتشار داستان برایش به امری بیهوده مبدل شده و تمایلی به انجام این کار ندارد.

در بخشی از فصل نخست این رمان می‌خوانیم:

«داستانی که داده بودم به ناشر تازه بعد از دوسال و نیم نامه آمده که چاپش می‌کنیم. یک نسخه نهایی صفحه بندی شده هم برای من فرستادند که برای آخرین بار بخوانم و آخرین اصلاحاتم را روش انجام بدهم که برود زیر چاپ. اصلا ذوق نکردم.

راستش، خیلی وقت بود که از توی فکر این داستان آمده بودم بیرون. همه چی یادم رفته بود. ابی خیلی ذوق کرد. اما خوشبختانه هیچ علاقه‌ای به این که آن را بخواند نشان نداد. فقط نسخه‌ای را که فرستاده بودند از دستم گرفت و یک تورقی کرد و گفت تبریک. حتا محض کنجکاوی یک نگاهی هم به اولین جمله داستان نینداخت، یا مثلن لای کتاب را باز کند و از بالای یک صفحه یا اول یک فصل چند سطری محض تبرک بخواند. ابدا.

اصلن اهل این حرف‌ها نیست. فقط روی جلد را نگاهی انداخت که یک روی جلد موقت بود و نه طرحی داشت نه تصویری و فقط اسم داستان بود که با حروف درشت آمده بود وسط در وسط و بلافاصله بعد از جلد هم صفحه عنوان کتاب که اسم من آن بالا بود و اسم داستان در وسط و اسم ناشر پایین – که با خودم گفتم یادم باشد که بگویم جای عنوان را با اسم نویسنده عوض کنند: اسم داستان برود بالا و اسم نویسنده بیاید پایین. اولین اصلاح»