ساموئل بکت، را عموما به دلیل چاپ نمایشنامه‌های «آخر بازی» و «در انتظار گودو» می شناسند اما بکت علاوه بر نمایشنامه نویسی در حوزه های مختلف ادبیات از جمله رمان و داستان نویسی نیز فعال بوده و آثاری در این زمینه دارد. رمان «ننامیدنی» یکی از این کتاب هاست.

این کتاب ، هم رمان «ننامیدنی» را در بر می گیرد هم حواشی و تعلیقات مربوط به آن را.

در قسمتی از این کتاب می خوانیم:

من خودم به طرز تکان دهنده‌ای سرهم شده‌ام، باید کم کم این را درک کنند، منی که همه به او آویزان اند، باز هم بهتر، اطراف او، خیلی بهتر، همه می چرخند، سرگیجه آور، بله بله، اعتراض نکن، همه می‌گردند، این یک سر است، من در یک سر هستم، چه روشنگری ای، هیسسس، بی اختیار ادرار کردم. آه از این صدای بی پروا، و این لحظات حبس شدن نفس وقتی که همه سراپا گوش می شنوند، و صدایی که باز شروع می کند به کورمال کورمال رفتن، بدون آن که بداند به دنبال چیست، و باز آن سکوت ریز، و باز هم گوش کردن، برای چه، کسی نمی داند، شاید نشانه ای از حیات، باید همین باشد، نشانه ای از حیات که از کسی می گریزد، و اگر می آمد مسلما انکار می شد، بدون شک همین است، کاش همه این ها متوقف می شد، آرامش برقرار می شد، نه، بیش از آن خوب است که بتوان باورش کرد، گوش کردن ادامه می یافت، برای صدا که دوباره آغاز شود، برای نشانه ای از حیات، برای این که کسی ذات خود را نشان دهد، یا برای چیزی دیگر، هر چیز، چه چیز دیگری می تواند باشد به جز نشانه های حیات، افتادن سنجاقی، تکان خوردن برگی، یا فریاد ضعیف قورباغه ها وقتی که داس به دو نیم شان می کند، یا وقتی که به میخ کشیده می شوند، در برکه شان، با نیزه ای، می توان مثال ها را زیادتر کرد، حتا ایده ی فوق العاده ای می شد، اما همین است، نمی توان.