ترجمه : امیر رضایی

آلفرد نورث وایتهد ، فیلسوف علم ، مابعدالطبیعه شناس و ریاضیدان انگلیسی؛وی از ماکسول ، بول ، و راسل تأثیر پذیرفت ؛ و استاد راهنمای پایان نامه دکتری برتراند راسل و ویلارد کواین بود .

وایتهد در آغاز عمر به ریاضیات پرداخت ، ولی در سنین کهولت ، بیشتر به فلسفه راغب شد . ازآنجا که از یک خاندان روحانی بود ، بیشتر به جنبه ی معنوی دنیا اهمیت می داد تا جنبه ی مادی آن . وی مخالف هرگونه دوگانگی و ثنویتی چون روح و مـاده ، خدا و جهان ، رئالیسم و ایدئالیسم ، دین و علم و غیره بود . هدف او آشتی دادن میان اجزای ناسازگار وجود بود . وایتهد اعـلام داشت که سراسر جهان فرایندی مستمر از اعمال متقابل همآهنگ است . در حقیقت وی در تکثیر ظاهری اشیا و وحدت اساسی آنها را مشاهده می کرد.

وایتهد در این کتاب دین را چیزی تعریف می کند که فرد در خلوت خود به آن می پردازد تا تازگی [ آفرینش ] را درک کند ، ارج و سپاس گزارد و از فقدان و از دست دادن که تغییر یا روند مستمر مستلزم آن است تسلی یابد . به علاوه این کتاب ، در آن جا که کیفیت پویا و دینامیک دین را که خود درگیر تغییرو تحول است برجسته می سازد ، به پیشبرد الهیات روند می پردازد .