امیل سیوران در 1911 در دهکده رازیناری در رومانی به دنیا آمد. وی در جوانی با اکثر آثار دیدرو، شوپنهاور، نیچه، تاگور، لیشتن برگ و داستایوفسکی آشنا می‌شود. وی بعدها به اوژن یونسکو و میرچا الیاده می‌پیوندد و دیگر هرگز از آنها جدا نمی‌شود. پایان‌نامه وی در زمینه شهودگرایی برگسون است. «برقله‌های نا‌امیدی» کتاب دیگر وی است که هم‌زمان با اولین نمایشنامه اوژن یونسکو در سال 1934 منتشر می‌شود. «اشک‌ها و قدیس» نیز یکی دیگر از کتاب‌های او‌ست که به شیوه افوریسم نوشته شده است. کتاب « فریب‌ها»ی او پیش از «اشک ها و قدیس» منتشر می‌شود. سیوران کتاب‌های زیادی را منتشر می‌کند و در سال 1987 پس از انتشار « اعتراف ها و نفرین ها» ناگهان تصمیم می گیرد دیگر هر گز کتابی منتشر نکند. تا پایان عمر از وی هیچ کتاب یا مصاحبه ای منتشر نمی‌شود وی دو سال قبل از مرگش دچار بیماری فراموشی می‌شود و می‌میرد. وی که همه عمر درباره فراموشی و مرگ نوشته است به این دو آرزوی دیرین خود می‌رسد.

این کتاب حاوی قطعاتی از افوریسم‌های امیل سیوران است. افوریسم در زبان یونانی به معنای تعریف است. تعریف یک چیز یا یک واقعیت برای فلاسفه یونان به معنی بیان اصل یا جوهر و ذات آن چیز به زبانی فشرده با حداقل کلمات است.

ذات افوریسم یعنی تعریفِ تعریف. افوریسم در حوزه کاربردی علوم تجربی معنا پیدا می‌کند و تعیین‌پذیری، وضوح و قطعیت اکسیوم را که در حوزه ریاضی و منطق معنا پیدا می‌کند، ندارد.

این کتاب شامل یک مقدمه و شش بخش به نام‌های: اشک‌ها و قدیسان، قیاس‌های صوری تلخی، عواقب به دنیا آمدن، طرح سرگیجه، اعتراف‌ها و نفرین‌ها و یادداشت‌ها است.