حسن قاضي مرادي در كتاب «درآمدي بر تفكر انتقادي» شيوه تفكر انتقادي را همچون شيوه يي براي رسيدن از پردازش داده ها و اطلاعات تا داوري هدفمند و خودتنظيم‌گر معرفي مي كند. او معتقد است يكي از نابساماني هاي فكري در جامعه ما توجه عمده به محتواي تفكر و غفلت از شيوه تفكر است. در حالي كه او معتقد است اگر محتواي تفكر ما قرار است با دانايي شناخته شود، رسيدن به دانايي جز از طريق تسلط بر شيوه تفكر انتقادي ممكن نيست. او معتقد است به جاي اين شيوه تفكر، شيوه تفكر غيرانتقادي است كه در جامعه ما پررنگ است.

پس در اين كتاب به مقايسه اين دو شيوه تفكر مي پردازد. جدا از فصل اول كه نويسنده به تعريف و اهميت تفكر انتقادي اختصاص داده، در شش فصل بعد، اين دو شيوه تفكر در سه حوزه با هم مقايسه مي شوند: اول اصول تفكر انتقادي در برابر اصول تفكر غيرانتقادي، دوم ويژگي هاي انديشمند انتقادي در برابر ويژگي هاي انديشمند غيرانتقادي و سوم مهارت هاي تفكر انتقادي در برابر مغالطه هاي تفكر غيرانتقادي.