انسان در سراسر تاریخ پر فراز و نشیب خود همواره با این پرسش مواجه است که معنای زندگی چیست؟ در آغاز شاید بیاندیشید که این پرسش ساده و حتی خنده داری بیش نیست! یا شاید با پاسخ های بسیار متفاوتی مواجه شوید. مثلا ممکن است کسی انتظار برای بهشت را معنای زندگی خود بداند و شخصی دیگر لذت های دنیوی و یا لذت خوردن غذاهای متنوع را معنا بخش زندگی خویش به شمار آورد. حقیقت این است که در نقاط مختلف جهان ما به پاسخ یکسانی نمی رسیم. هر قومی یا هر ملتی می تواند معنا و حقیقتی مشخص برای خود تعریف کرده باشد. مثلا در آلمان دوره ی نازی ها، پاک کردن زمین از یهودیان و آرمان های میهن پرستانه هدف و معنای زندگی آحاد یک ملت باشد اما در ساحلی دوردست پرت افتاده در کرانه های اقیانوس آرام قومی معنای زندگی خویش را در شاد کردن ارواح بزرگان قبیله خود بجوید.

به اعتقاد ايگلتون قومیت مبنای اصلی بسیاری از مفاهیمی است که مردم هنوز به عنوان معنای زندگی می شناسند. مفاهیمی چون ميهن پرستي و یا خانواده. اما چنين ارزش هايي توسط سیل مدرنيته درهم نورديده شده است. تعاريف فردگرايانه مقبول ايگلتون نيست. وی روی این امر تاکيد دارد که امروز بيش از هر زمان دیگری نیازمند يافتن معاني مشترکی برای زندگی هستيم و پرسش از «معناي زندگي»، پرسشی نيست که بتوان آن را ناديده انگاشت.

قسمت قابل توجهي از کتاب صرف بحث از اين نکته مي شود که اصولاً طرح چنين سوالي تا چه اندازه سودمند است. به همين منظور او گریز مختصری در متون فلسفی و ادبي غرب می زند و با نگاه به آثار ارسطو، شکسپير، فرويد، مارکس، شوپنهاور، ويتگنشتاين، هايدگر و بکت در پی پایه ریزی ديدگاهي کلي از مفهوم زندگي بر می آید.

در نظر ايگلتون جوامع ماقبل مدرن توجه اندکي به مساله ی معناي زندگي دارند، چرا که اساسا طرح چنين پرسشي براي آن ها ضرورت ندارد. خداوند براي انسان ها چارچوبی استوار و محکم بنا نهاده است. در باور آنان خداوند در مبدا جهان قرا دارد و جايگاه انسان، با توجه به جايگاه خداوند معین شده است و معناي زندگي او هم با توجه به همين مبدأ تعريف می شود.پست مدرن ها نیز مباحث این چنینی را بسیار کلی تر از آن می دانند که بتوان به آن پرداخت و ترجیح مي دهند که به امور ريزتر بيانديشند نه چيزهاي بزرگ! از نظر ايگلتون هراس از معناي زندگي محصول مستقيم مدرنيسم است و در مدرنيسم است که پرسش از معناي زندگي اهميت حياتي پيدا مي کند. اما چرا اينگونه است؟ چون چيزي که مدرنيسم را باز مي شناساند «اين عقيده است که وجود انسان تصادفي است ـ که هيچ اساس، جهت و ضرورتي ندارد... که هيچ مبناي قابل اعتمادي براي اطمينان از اينکه ما چه هستيم و چه بايد بکنيم وجود ندارد.» در نهایت نتايج اين تصور احساس وحشت، تشويش، تهوع، پوچي به عنوان مشخصه ی وضعيت بشر است. در اين وضعيت هيچ هدف مشترکي براي زندگي بشر نمی توان تصور کرد. از سویی ایگلتون با دیدگاه های نهیلیستی شوپنهاور درباره ی جهان به مخالفت می پردازد. شوپنهاور می نویسد: «سراسر نمايش بشري، همچون اشتباه هولناکي است که مي بايست مدت ها پيش از اين خاتمه مي يافت.»