ترجمه : محمد جوادی

 

رمان چانی وِنجک همه‌ نشانه‌های یک تراژدی بزرگ را دارد: پسربچه‌ای بی‌گناه که در اواخر اکتبر در طبیعت وحشی بی‌انتهای انتاریو گم می‌شود و ناامیدانه تلاش می‌کند راه خانه‌اش را در پیش بگیرد. لباس‌های او مناسب آب و هوای بد نیست و همراه خود جز چند کبریت ندارد، گرسنه است و از سرما می‌لرزد. او در آرزوی بازگشت به خانه است اما نمی‌داند از خانه‌اش ۶۰۰ کیلومتر دور است و امکان ندارد موفق شود.

 

آنچه این داستان را تراژیک‌ می‌کند واقعی‌بودن آن است. وِنجک پسربچه‌دوازده ساله اُجیب‌وی بود که پنجاه سال پیش در ۱۶ اکتبر سال ۱۹۶۶ همراه دو نفر از دوستانش که باهم برادر بودند از مدرسه‌ی شبانه‌روزی سرخ‌پوستان سسیلیا جفریز فرار کردند.

 

جوزف بویدن در مصاحبه‌ای که اخیرا داشته : 

 

دلیل نوشتن این داستان را چنین بازگو می‌کند: واقعیت تلخ حاکی از آن است که هزاران کودک بومی در مدارس شبانه‌روزی جان داده‌ند و می‌توانستم به آنها بپردازم. بارها از من در این مورد سوال شده است. تنها چیزی که می‌توانم بگویم این است که: باور دارم چانی ونجک من را انتخاب کرده است و نه من او را.