احمدی در این مجموعه پنجاه شعرش را به چاپ رسانده و اگرچه رد گذر زمان در این شعرها دیده می‌شود اما همچنان عناصر اصلی جهان شعری او در شعرهای این دفتر دیده می‌شود.

 در شعرهای این مجموعه احمدی نیز اشیا و عناصر زندگی روزمره حضوری پررنگ دارند و با نگاهی سوررئالیستی در شعرهای شاعر وارد شده‌اند.

در شعری  از این مجموعه با عنوان «باید باور می‌كردیم» می‌خوانیم:

 

«باید باور می‌كردیم/ مرگ گاهی دلپذیر بود/ آن‌وقت بود/ كه ما از لباس‌های سیاه/ نفرت نداشتیم/ و در شیشه‌های خالی نوشابه/ مرگ را گم می‌كردیم/ اما آن‌وقت/ زندگی و شیشه‌ی خالی نوشابه/ شفاف می‌شدند/ ما به هنگام دیدن مرگ/ از پشت پنجره/ زمان را شفاف دیدیم/ كه در كنار دختری جوان/ در خیابان‌های پاریس/ پس از باران/ قدم می‌زد/ آن‌وقت بود كه تنهایی را/ خوفناك می‌دیدیم/ و از مرگ وحشتی نداشتیم.»