جامعه ‏شناسی هنر،در ارتباط با سنت دو گانه ‏ی تاریخ هنر،روابط میان هنرمندان و آثار هنری و زیبایی‏ شناسی و روابط میان تماشاگران و آثار هنری را بررسی می‏ کند،و در عین حال از نوپایی و از کثرت برداشت‏ هایش که کثرت تعاریف و کاربردهای جامعه‏ شناسی را بازتاب می‏ دهند در رنج است.

به نظر مؤلف،در موضوع جامعه‏ شناسی هنر،تعریف روشنی از آن چه در صلاحیت جامعه شناسی- فارغ از علاقه ‏ای‏ که جامعه شناسی ممکن است به موضوع هنر داشته باشد- به نظر ما مطلقا ضروری است.

نویسنده در کتاب فقط به آنچه به معنای اخص کلمه به هنرها مربوط می‏ شود،می‏ پردازد،یعنی به تجربه ‏های خلاق‏ که به این نام شناخته شده ‏اند.و دقیقا یکی از هدف‏ های جامعه شناسی هنر مطالعه ‏ی فرآیندهایی است که از گذر آنها چنین شناختی می ‏تواند با گوناگونی‏ هایش در زمان و مکان اجرا شود.جریان‏ های متفاوت جامعه‏ شناسی هنر تا امروز برحسب هنرهای تجسمی،ادبیات،موسیقی،هنرهای نمایشی،سینما یا هنرهای کاربردی به طرزی نابرابر توسعه یافته- اند.کتاب بر روی مقوله‏ ی نخست متمرکز شده است و روی هنرهای تجسمی تأکید بیشتری وجود دارد،که تحقیقاتی‏ فراوان ‏تر و پربارتر در چشم‏ اندازهای نوین تولید کرده ‏اند.