سینا حشمدار درباره‌ی این رمان می‌گوید: «يخ داستان مردی را توصيف می‌كند كه در شبى برفى، در جاده مى‌ماند و به اين ترتيب درگير مسايلی پيش‌بينی نشده مى‌شود. در اين داستان شخصيت و زمان محدود است و به اين خاطر همه‌چيز در لحظه رخ می‌دهد.»

او در ادامه می‌گوید:« تم اصلی اين رمان، ترس و خشونت است كه با استفاده از فضاهای برفی، شب و روايت قصه‌هايی كه شخصيت‌های داستان برای يكديگر بازگو می‌كنند، شكل می‌گيرد. این کتاب دارای چهار فصل است كه سه فصل اول اين رمان به واسطه‌ی راوی تعريف‌گرِ اول شخص و فصل چهارم با روايت دانای مطلق نوشته شده است.»

در بخشي از اين كتاب مي‌خوانيم: «همان‌جا کنار آن درخت خشکیده ایستاده بودند. دختره خودش را کرده بود زیر کت پسره و فقط پاهایش معلوم بود. از دور شبیه به چهارپا بودند. آمدند پیش من. فقط پسره حرف می‌زد. همان موقع که حرف می‌زد دندان‌هاش می‌خورد روی هم. گفتم پسر جان برو بشین تو ماشینت بگذار جاده باز شود، مگر نمی‌بینی دارد جان از تنت در می‌رود! گفت نه! باید برویم. دختره هم که چیزی نمی‌گفت، سرش را از زیر کت می‌آورد بیرون و ریز ریز می‌خندید. چشم‌هاش فقط معلوم بود. خواب‌آلود و خسته. گفتم چند ساعت رانندگی کرده‌ای؟ جواب نداد. گفتم از قدیم این‌طوری بوده‌ها! گوش نکرد. تقصیر من نیست که آن‌‌ها خر بودند. شماها هم همین‌طور. خب معلوم است هرکسی تو این هوا بیاید، گیر می‌کند!»