نویسنده : آگاتا کریستی

    ترجمه : بهرام افراسیابی

بعدازظهر روز نهم سپتامبر دقیقاً مانند همه بعد از ظهرهای دیگر بود. هیچ یک از اشخاصی مرتبط با وقایع آن روز، قادر به پیش بینی ضایعه دردناک مربوطه نبودند. (بجز دوشیزه پارکر ساکن خانه شماره 47 ویلبراهام کرسنت  که بزغم خود تبحر خاصی در علم پیشگوئی و پیش بینی وقایع نحس را داشته و غالباً پیش بینی‌های خود را (البته پس از وقوع اتفاقات) با آب و تاب و متأثر از اثرات منفی و با ترس و وحشت بیان می‌داشت.

با این وجود دوشیزه پارکر ساکن خانه شماره 47 نیز با فاصله نسبتاً دور نمی‌توانست ارتباط چندانی با وقایع رخداده در خانه شماره 19 داشته باشد و احتمال پیش بینی واقعه برای وی زائد و غیرضروری تشخیص داده شد)…

…

در این لحظه، صدای هم خوردن دروازه بیرونی، به طور ناخودآگاه نظرش را جلب نمود. زنی به سوی خانه می‌آمد. آن قدر دهانش خشک شده بود که به زحمت آب دهان را فرو می‌داد. شیلا با چشمانی خیره، بی‌آنکه قادر به تکان خوردن یا فریاد زدن باشد، همین طور ایستاده بود.

در باز شد و خانم میانسال بلند قدی، با کیف خرید داخل شد. گیسوان خاکستری رنگ و کم پشتش در عقب سر جمع شده بود و نگاه چشمان درشت آبی رنگش از شیلا گذشت، بی آۀنکه او را ببیند.

شیلا ناله نامحسوسی کرد. چشمان آبی در جهت او نگاه کردند.

زن با صدایی محکم پرسید:

– کسی اینجاست؟

شیلا به زحمت گفت: من… این…

زن کاناپه را دور زد تا به او نزدیک شود.

ناگهان شیلا فریاد زد: نه… نه… الان لگدش می‌کنید… او مرده است.