… و در تاریکی شب سالیان در سرزمین فراموشی راه می‏ رفت که در آن هر کسی آدم اول بود، که او خود ناگزیر شده بود خود را دست تنها، بی پدر، پرورش دهد و هرگز آن لحظه ‏ها را به خود ندیده بود که پدری پس از آن که صبر می کند تا پسرش به سن گوش دادن برسد او را صدا می‏ زند تا راز خانواده را، یا دردی کهنه را، یا تجربۀ عمر خود را برای او بگوید… و ژاک شانزده ساله و سپس بیست ساله شد و هیچ کس با او سخنی نگفت، و ناگزیر بود دست تنها یاد بگیرد، دست تنها بزرگ شود، با زور، با قدرت، دست تنها اخلاقیات و حقیقت خود را بیابد، تا این که سرانجام به صورت آدم به دنیا آید و سپس با تولدی سخت ‏تر دیگر بار به دنیا آید، یعنی این بار برای دیگران، برای زنان، به دنیا آید، مانند همۀ این آدم‏ هایی که در این سرزمین به دنیا آمدند و یکایک آنان کوشیدند تا زندگی کردن بی ‏ریشه و بی‏ ایمان را فرا بگیرند…