دونالد بارتلمی در سال ۱۹۳۱ در فیلادلیفاایالت پنسیلوانیابه دنیا آمد و بعد به هوستون ایالت تگزاس کوچ کرد و پس از دو سال اقامت و حضور در ارتش آمریکا به نیویورک رفت تا در اوایل دهه ی۱۹۶۰ به نویسنده ای مشهور بدل شود.

پدر او معمار مدرن بود که برای شرکت مایس و همکاران کار می کرد. مطابق انتظار در چنین خانواده ای کتاب خانه ای بود که پر از کتاب بود و این امر دونالد را در ۱۰ سالگی بر آن داشت که نویسنده شود. وقتی نوشتن آغاز کرد بلافاصله استفاده از کلماتی را که توسط نویسندگان شهیری چون تی اس الیوت و جیمز جویس به کار می رفت، آموخت.

در اوایل دههٔ ۱۹۵۰ دوران دانشگاه را به پایان برد و به عنوان سردبیر روزنامهٔ دانشگاه که کوگار نام داشت مطرح شد. پس از آن به نگارش مقالات فرهنگی و هنری در روزنامه هوستون پست پرداخت.

تحصیلات وی وقتی عازم جنگ شد دچار وقفه گشت اما زمانی که وارد کره شد جنگ به اتمام رسیده بود و از این رو به هوستون بازگشت. آن جا بود که با موریس ناتانسون» استاد فلسفه که در زمان غیبت بارتلمی وارد دانشگاه شده بود، آشنا شد. موریس دوست سراسر عمر وی بود.

سال ۱۹۶۲ به نیویورک رفت و سال پس از آن داستان «دور آخر» را در نشریهٔ نیویورک منتشر ساخت و از آن به بعد به شغل مورد علاقهٔ خود ادامه داد. او دوبار ازدواج کرد و طلاق داد و صاحب یک دختر شد. بسیاری از منتقدین به ازدواج و طلاق و مشکلات خانوادگی او بیش از دیگر زوایای زندگی اش توجه دارند.

حاصل تلاش مداوم او چهار داستان به نام «سفید برفی»، «پدر مرده»، «بهشت»، «شاه» و صدها داستان کوتاه بود که در مجموعه ای به نام شصت داستان و چهل داستان گردآوری شد.

«زبان بارتلمی کلماتی را به کار می‌گیرد که گویی مدام به هم اصابت می‌کنند و ما فقط به نوعی انعکاس آن اصابت‌ها را می‌شنویم. کنار هم نشستن این واژه‌ها، فضا و زبان جدیدی را ایجاد کرده که می‌شود آن را بی‌قانونی زبانی نامید؛ چراکه اصول ثابت و منسجم آوایی و واژگانی را به‌هم زده است. او خلاف ساختارگراها که همیشه از یک جهان گفتمانی صحبت می‌کنند و از گنجینه‌ی لغاتی بهره‌ می‌برند که به فضاهایی خاص ارجاع دارد، درگیری متفاوتی را برگزیده است. یعنی بیشتر درگیر بدشکلی و ناسازگاری زبان است. وی یک سری از لغات را از گنجینه‌ی واژگان می‌آورد و فوری در کنار این مجموعه، قطعه یا تکه‌ی دیگری را می‌آورد که باعث می‌شود اصل مطلب گم شود. به عبارت دیگر آن تکه‌ی اصلی در محاق قرار می‌گیرد و همین حالت باعث شده خیلی از منتقدین، کارهای بارتلمی را قطعه‌قطعه‌نویسی نام بدهند.»