اثر حاضر درباره‌ی نظریه‌ی زیبایی‌شناختی و نقد فلسفه‌ی هنر (از سده‌ی هجدهم تا بیستم) نگاشته شده است. نگارنده با تامل در آثار کانت، شلگل، نوالیس، هگل، شوپنهاور، نیچه و هایدگر، نشان می‌دهد که این متفکران، رویکردی مشترک به هنر دارند که نگره‌ی نظری نام دارد.