کتاب «قدرت هنر» نوشته بوریس گرویس به بحث‌های نظری پیرامون هنر مدرن از زمان هگل و رمانتیک‌ها تا دوران بعد از جنگ جهانی دوم و هنر در دوران بازار آزاد می‌پردازد. به نظر گرویس آنچه هنر مدرن را از پیش از خود جدا می‌کند این است که هنر مدرن ماشینی طرد‌کننده است یعنی هرآنچه را در حکم تقلید خام و عاری از تأمل و پیچیدگی الگوهای هنری موجود باشد و در یک کلام جنجال‌برانگیز نباشد کنار می‌گذارد و صرفا طالب مناقشه و انگیزش و چالش است. هنر مدرن همچنین شامل نوعی دربرگیرندگی است یعنی آنچه پیش از این هنر محسوب نمی‌شده اینک در دایره هنر مدرن قرار گرفته است. ادعای برابری تصاویر با خاصیت طردکنندگی هنر مدرن همزمان تز و آنتی‌تز را در خود مستتر دارند.

او در ادامه فواره مارسل دوشان و چارگوش سیاه مالویچ را مثال می‌زند که هم یک اثر هنری است و هم یک «نااثر هنری». مالویچ اهل اتحاد جماهیر شوروی بود. دغدغه اصلی مقامات ایدئولوژیک شوروی این بود که هنر سوسیالیستی شوروی به هنر غربی سرمایه‌دارانه شباهتی نداشته باشد چون این منحط و فرمالیستی تلقی می‌شد که ارزش‌های هنری گذشته را نمی‌پذیرفت. رویکرد هنرمندان و نظریه‌پردازان آوانگارد به میراث هنری در ١٩١٩ در متنی کوتاه اما مهم از مالویچ با عنوان «در باب موزه» با نیرومندی بیان شد. او معتقد بود دوران‌های جدید و انقلابی باید با شکل‌های هنری جدید و انقلابی بازنمایی شوند. این البته عقیده بسیاری دیگر از هنرمندان جبهه چپ در دهه ١٩٢٠ نیز بود. اما منتقدان آنها می‌گفتند انقلاب حقیقی نه در سطح شکل‌های هنری بلکه در سطح کاربرد اجتماعی این شکل‌ها رخ می‌دهد....