ترجمه : مهرداد پارسا

 

ماراتی در این کتاب توضیح می‌دهد که از نظر دلوز، سینما همچون سایر هنرها شکلی از تفکر است و استقلال و خودآیینی خاصی دارد که البته تنها از طریق تصاویر بیان می‌شود. سینما به هیچ نظریه‌ای نیاز ندارد و درواقع، فیلمسازان، تماشاگران و منتقدان سینما خودشان می‌اندیشند و برای این کار به فلسفه یا «نظریه» نیاز ندارند. از این منظر است که دلوز در پایان کتاب سینما دو اظهار می‌کند که باید به‌جای پرسش سینما چیست این پرسش را مطرح کرد که فلسفه چیست، زیرا سینما نیز هنری است که می‌اندیشد و دست به خلق می‌زند. بنابراین، این مساله به تعریف جدید دلوز از خود فلسفه نیز مربوط می‌شود. او می‌گوید فلسفه نظریه یا تفکری نیست که درمورد ابژه‌ها و موضوعات از پیش داده‌شده اعمال شود، بلکه فعالیتی خلاقانه است. بنابراین، دلوز در جای‌جای کتاب‌های سینمایی خود به دسته‌بندی و مرزبندی مفاهیم سینمایی می‌پردازد و از خلال طبقه‌بندی تصاویر، نشان می‌دهد که تاریخ سینما در قالب تاریخ موضوعات زیبایی‌شناختی، سیاسی و فلسفی قرن بیستم ظهور می‌کند.