لیلا روان شناسی است که تعداد زیادی از بیماران او زنانی هستند که به تن فروشی می پردازند یا در کودکی مورد تجاوز از سوی محارم خود قرار گرفته اند . نگار نیز زن جوانی است که از شوهرش جدا شده و به سختی اجازه ملاقات با فرزندش فرهاد را دارد . نگار نیز در پرورشگاه بزرگ شده و مشکل بزرگی را با خود یک می کشد و لیلا و نگار سر راه هم قرار می گیرند و ماجرای لیلا ، نگار ، فرزانه و متین را داریم . پدرانی که حرمت پدر وفرزندی را می شکنند ، زن و شهرهایی که وفاداری را معنا نمی کنند ...

نویسنده در این رمان با نگاهی فمینیستی و زنانه و از زاویه دید راوی سوم شخص که به ذهنیات و درونیات شخصیت‌هایش آگاه است، واگویه‌های ذهنی سه زن روان‌پریش را با خوانندگانش در میان می‌گذارد. به این ترتیب، رمان به داستان زندگی نگار، لیلا و فرزانه می‌پردازد و در خلال ارتباط این زنان با یکدیگر و جامعه اطرافشان است که داستان آن به پیش می‌رود.

نگاه جدید و نو در شخصیت‌پردازی آدم‌های سرخورده و بیمار روحی در این اثر بیش از هر چیز جلوه می‌کند و حتی ما را از پرداختن به قوت و ضعف روابط علی و معلولی و ساختار روایت داستان برحذر می‌دارد. چراکه به نظر می‌رسد نویسنده نیز رمانش را بیشتر با همین شخصیت‌های بیمار و روان‌‌رنجور به پیش می‌برد و دل‌مشغولی‌ چندانی به فضای تکراری علی و معلولی در پیرنگ داستانش ندارد.

شاملو رمان خود را با ترسیم دورنمایی کلی از شهر تهران در چهارشنبه آخر سال آغاز می‌کند و در همین فضای شلوغ شهر و تکاپوی مردم برای ورود به سال نو، تصویری خطی از تمام شخصیت‌های موجود در رمان ارائه می‌دهد. سپس در مدت زمانی نزدیک به سه ماه (با توجه به تاریخی که در داستان ذکر شده است) به‌طور جزئی‌تر به زندگی نگار، لیلا و فرزانه توجه می‌کند.